W ciągu kilku ostatnich lat pojawiło się na rynku zatrzęsienie pistoletów zasilanych kartuszami z dwutlenkiem węgla, będących wiernymi kopiami prawdziwej broni. Walther, Colt, Glock, Beretta, Smith&Wesson, Sig-Sauer oraz wiele innych firm zwietrzyło niezły interes i produkują bądź same, bądź za pośrednictwem innych wytwórców jak Umarex czy Crosman, repliki swoich najpopularniejszych modeli. Produkowany w Niemczech przez firmę Umarex testowany pistolet   Walther CP88 Competition Stainless należy do grona najlepiej, najwierniej wykonanych replik - niestety, także najdroższych.

Konstrukcja: Walther CP88 wykonany jest w całości z metalu, ze stopu cynkowego. Dlaczego nie stal? Otóż stop ten jest tańszy w obróbce, a posiada taki sam kolor, połysk oraz masę i jest całkowicie odporny na korozję. W pistolecie na CO2 nie ma potrzeby stosowania niesłychanie mocnych konstrukcji sprawdzonych w broni ostrej, gdyż siły działające na szkielet, lufę czy zamek nie stanowią nawet 1% wartości sił i naprężeń spotykanych w prawdziwej broni. Szkielet i zamek wykonane są jako precyzyjny odlew i wykończone obróbką skrawaniem - nie jest to tani proces (znacznie tańsze jest wytłaczanie), ale gwarantuje wierne odtworzenie kształtu i masy pistoletu wraz z zachowaniem najmniejszych detali. Testowany przeze mnie pistolet wypozażony był w gwintowaną lufę o długości 5 cali (wersja competition). Dostępna jest również standardowa wersja pistoletu z lufą 4 calową i bez obciążnika wylotowego. Jednak w broni na CO2 wydłużenie lufy z 4 do 5 cali, czyli o 25%, odczuwalnie zwiększa prędkość początkową śrutu, która realne wynosi od 90 do 110m/s zależnie od warunków atmosferycznych (zimno i wilgoć bardzo źle wpływa na sprawność broni napędzanej CO2). Aktualnie na rynku dostępna jest bez zezwolenia także wersja z gładką lufą. I tutaj szybka uwaga: wszystko, o czym piszę ma 100% odniesienie do wersji z gładką lufą. Jedyny wyjątek stanowi osiągnięte skupienie trafień, a gwintowana wersja CP88 osiąga wyniki lepsze o około 15% w stosunku do wersji gładkiej.

Pierwsze wrażenie: Po wyjęciu z pudełka większość ludzi nie uwierzyłaby, że ma do czynienia z wiatrówką, a nie prawdziwą bronią. Realizm wykonania posunięty jest tutaj do maksimum. Jak już wspominałem broń jest masywna, całkowicie metalowa, z oddanymi wszystkimi szczegółami oryginału. Kurek i dźwignie działają jak w oryginale. Broń można zabezpieczyć i odbezpieczyć bezpiecznikiem skrzydełkowym umieszczonym z tyłu na zamku. Dźwignia zwalniająca magazynek pełni tutaj rolę dźwigni do zdejmowania jednej z okładzin chwytu i wymiany kartusza CO2. Zaś dźwignia spuszczająca zamek pełni podwójną rolę: dźwigni otwierającej zamek (wymiana wewnętrznego magazynka), oraz po wyjęciu ze szkieletu pozwala rozłożyć broń.
Pierwszy chwyt, i już się czuje, że pistolet jest bardzo składny. Pomaga w tym dobre położenie środka ciężkości - nie jest przesunięty nadmiernie do tyłu, co często zdarza się producentom pneumatyków, szczególnie rewolwerów na CO2. Pionowe frezowania na chwycie (tył i przód) oraz żłobione okładziny powodują, iż broń nie ślizga się w ręce i łatwo ją naprowadzić na cel. Metalowe przyrządy celownicze są wyraźne i ostre (nie ma spotykanych często w taniej broni zaokrąglonych krawędzi). Składają się ze stałej muszki oraz szczerbinki regulowanej w poziomie. Standardowa wysokość szczerbinki dobrana jest tak, aby z 10m skupienie układało się na poziomie muszki. Jeżeli komuś to nie wystarcza, to może bez problemu dokupić szczerbinkę typu "target" - całkowicie regulowaną w pionie i w poziomie. Jednak moim zdaniem standardowa szczerbinka wystarcza w 100% - przecież PC88 to nie broń na zawody, tylko "combat training gun". Jak się chce "skosić" 8 puszek w 4 sekundy to trzeba zapomnieć o dokładnym celowaniu - trzeba z grubsza namierzyć kolejny cel i WALIĆ.

Działanie: Dobrze przemyślana kontrukcja Walthera CP88 powoduje, iż tak jak w oryginale może on działać w trybie single action (SA) oraz double action (DA). Tak więc poza szybkim, "combatowym" strzelaniem można też z Walthera postrzelać precyzyjnie do tarczy. Co ciekawe, sam cykl strzału przypomina raczej strzelanie z rewolweru, a nie z pistoletu samopowtarzalnego.

Cykl strzału SA: Napięcie kurka w pistolecie z załadowanym magazynkiem powoduje obrót magazynka i ustawienie kolejnego śrutu współliniowo z przewodem lufy. Jednocześnie napinana jest sprężyna kurka (hammer spring) oraz następuje skrócenie drogi języka spustowego. Naciskając spust pokonuje się już tylko opór sprężyny spustowej, co powoduje, iż spust jest stosunkowo lekki i w niewielkim tylko stopniu wpływa na zejście broni z linii celowania podczas strzału. Całkowite ściągnięcie języka spustowego powoduje zwolnienie kurka, który uderza w "grzybek" zaworu CO2. Dokładnie wyregulowana sprężyna powrotna zaworu powoduje, iż zawór otwiera się na ściśle określony czas, uwalniając zawsze taką samą porcję gazu (przynajmniej w teorii, a praktyka jak wiadomo może się nieco różnić, ale o tym później). Powoduje to wystrzelenie śrutu, ze stałą w kolejnych strzałach, prędkością.

Cykl strzału DA: Sciąganie spustu powoduje w pierwszym etapie obrót bębenka (magazynka) i ustawienie kolejnego śrutu współliniowo z przewodem lufy. W następnym etapie napinana jest sprężyna bijnika zaworu. Po całkowitym ściągnięciu spustu (całkowitym napięciu kurka) kurek uderza w zawór, co powoduje otwarcie zaworu i śrut rozpoczyna swoją drogę wzdłuż przewodu lufy. Oczywiście, droga pokonywana w cyklu DA przez spust jest znacznie większa, niż w cyklu SA. Tak samo opór spustu jest w tym wypadku znacznie większy, co powoduje, iż strzał oddawany jest zazwyczaj z mniejszą precyzją. Cykl DA w pistoletach na CO2 ma jeszcze jedną wadę. Otóż przy szybkiej serii, a już szczególnie kilku seriach ośmiostrzałowych z załadowanych wcześniej magazynków może się zdarzyć, iż grzybek wewnątrz zaworu "przymarznie" do uszczelek. Powoduje to podawanie dużo mniejszej porcji gazowego CO2 do przestrzeni zapociskowej, a w związku z tym znaczny spadek energii wylotowej śrutu. Może się nawet zdarzyć, iż strzał w ogóle nie padnie. Takie przypadki powstają najczęściej podczas strzelania jesienią i zimą, w wigotne zimne dni. CO2 nie rozpręża się wtedy dostatecznie szybko, a niska temperatura (o ujemnej nie wspominając) sprzyja zamarzaniu zworu. To zjawisko jest szczególnie dobrze znane wszystkim paintball'istom, strzelającym bronią na CO2.